Πρωινό Σαββάτου. Σκέτος καφές. Ούτε ζάχαρη ούτε γάλα.. Πίκρα! Γι αυτο σήμερα αποφάσισα να δοκιμάσω Ελληνικό (ή για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους, Τούρκικο), μήπως έχει καλύτερη τύχη. Το πώς θα τον ρουφήξω είναι ένα άλλο θέμα που θα το σκεφτώ όταν έρθει η ώρα. Ουφ!

Η πρώτη εβδομάδα με Bell’s Palsy φτάνει σιγά σιγα στο τέλος της και τα πράγματα δεν μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Η χθεσινή πρωινή επίσκεψη στην παθολόγο μου έκανε την καρδιά περιβόλι. Ενώ περίμενα να μου πει κάτι ενθαρρυντικό μιας και το προηγούμενο βράδυ ένιωθα συνεχώς τσιμπήματα στο πρόσωπο, μόλις με είδε μου είπε ότι δε βλέπει καμία βελτίωση και να πάω επειγόντως σε νευρολόγο. Συνέχισε να μου φτιάχνει τη μέρα λέγοντας ότι είμαι νέα ακόμα και είναι κρίμα να μου αφήσει κουσούρι κι έτσι έφυγα από το ιατρείο της απογοητευμένη για μία ακόμα φορά. Το να βρεις νευρολόγους στο ΙΚΑ είναι κάτι σαν τις σημερινές συντάξεις.. Είδος προς εξαφάνιση! Έτσι πήγα σε ιδιώτη, έναν τύπο που μέχρι και τις καρέκλες του γραφείου του πρέπει να είχε ψεκάσει με κολώνια, τόσο πολύ που μου έφερνε ζαλάδα. Τουλάχιστον με αυτόν τα πήγαμε καλύτερα! Πιο ήρεμος και ψύχραιμος, κατάφερε κάπως να ηρεμήσει κι εμένα. Μου είπε να μην ανησυχώ, πως υπάρχουν και πιο βαριές περιπτώσεις και εγώ σε κανένα μήνα θα είμαι ΟΚ. Αυτό αν θέλω το πιστεύω γιατρέ, του είπα, και πριν προλάβω να τελειώσω μου απαντάει «Σταμαααααατα μωρέ! Θα γίνεις μια χαρά, το 85% των περιπτώσεων το ξεπερνάει πλήρως. Θα δεις βελτιώση μέσα σε 10 μέρες και μετα σταδιακά θα φτιάχνει και κάτι ακόμα. Στο μεταξύ κοίτα να ξεπεράσεις όλο αυτό το ψυχολογικό που σε καταβάλει, βγες έξω, δες κόσμο και μη ντρέπεσαι να σε κοιταξουν» Sure, γι αυτό να είσαι σίγουρος! Μπουζούκια απόψε! Έφυγα με νέα συνταγή για κορτιζόνη και όλα τα υπόλοιπα φάρμακα για τον επόμενο μήνα.

Στο σπίτι τα πράγματα παραμένουν ίδια, τα έντονα φώτα με ενοχλούν, μετά από λίγη ώρα μπροστά στον υπολογιστή αρχίζω να ζαλίζομαι, πιθανώς επειδη στεγνώνουν τα μάτια, τρώω ελάχιστα όποτε πρέπει να πάρω τα φάρμακα και το στομάχι μου είναι διαρκώς σε μια ανήσυχη κατάσταση. Ο βραδινός ύπνος επίσης δεν είναι καλός. Χθες βράδυ ονειρευόμουν ότι έτρεχα να ξεφύγω από αλυσοδεμένα στο πάτωμα τέρατα (or something like that) ώσπου στο τέλος ένα από αυτά με έπιασε απ τα πόδια, με έριξε κάτω και με κατασπάραξε! Μετά από αυτό είδα ότι έκρυβα ένα πτώμα στο σπίτι μου, το οποίο τελικά έχωσα σε μια σακούλα σκουπιδιών και του έβαλα φωτιά! Νομίζω πως αφού τελειώσω με το bell’s palsy θα χρειαστώ μια επίσκεψη σε ψυχολόγο!

Μου λείπει να μπορώ να σφυρίζω στα σκυλιά μου, να δω κάτι και να χαμογελάσω χωρίς να νιώθω σαν τη Charlize Theron στο Μonster, να πλένω τα δόντια μου και να μπορώ να φτύνω το νερό κανονικά κι όχι σαν χαλασμένη βρύση. Να φιλάω, να δαγκώνω, να παίζω με τα μάτια και το βλέμα μου.. Κάθε τόσο συνειδητοποιώ και κάτι καινούριο που ως τώρα είχα ως δεδομένο ότι μπορώ να κάνω οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω. Ναι, τίποτα δεν μπορούμε να έχουμε δεδομένο. Μέσα σε δευτερόλεπτα είναι πιθανό να χάσουμε τα πάντα. Αυτή η αρρώστια εκτός από πρόβλημα στο στομάχι θα μου αφήσει και εμπειρίες που δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ. Άλλωστε, θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα. Να έχω μόνιμη αναπηρία (ναι αυτό δεν το ξέρω ακόμα αλλά θέλω να πιστεύω ότι δε θα συμβεί), να έχω κάποια σοβαρή αρρώστια που θα με αναγκάσει να παίρνω φάρμακα σε όλη μου τη ζωή. Ακόμα χειρότερα, να πάθει κάτι εξίσου άσχημο κάποιος από την οικογένεια μου.. Όχι, όχι, είμαι πολύ τυχερή που έπαθα ΜΟΝΟ αυτό. Ήδη βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Εκτιμώ περισσότερο τις μικρές καθημερινές χαρές, που σε άλλη περίπτωση μπορεί να μου προκαλούσαν βαρεμάρα, πλήξη, νεύρα. Ανυπομονώ να γίνω όπως πριν για να μπορέσω να χαρώ όλα αυτά που μου στερήθηκαν απότομα. Επίσης το πρώτο που θα κάνω μόλις αποκατασταθεί το πρόσωπο μου, θα τραβήξω μία από αυτές τις φωτό που ως τώρα κορόιδευα, με τα κοριτσάκια που φωτογραφίζονται όλα με σουφρωμένα χείλη σαν ψάρια και θα την ποστάρω στο facebook! Ναι ναι, θέλω να νιώσω κι εγώ ψάρι! Fish is good, we love fish..

ΕΒΔΟΜΑΔΑ 1^Η

Εφιάλτης. Εκεί νιώθω ότι βρίσκομαι, σε ένα εφιαλτικό όνειρο και νομίζω ότι σύντομα θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν. Και μετά ξυπνάω. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως πριν. Πετάγομαι όρθια και κοιτάζομαι στον καθρέφτη περιμένοντας αγωνιωδώς να δω κάποια αλλαγή, βλέπω όμως το ίδιο, ξένο πρόσωπο. Αγέλαστο, μαρμαρωμένο, αδύναμο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση. Απογοητεύομαι.. Πέφτω πάλι στο κρεβάτι και προσπαθώ να πνίξω τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια μου. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά μάταια. Οι γνώριμες σκέψεις των τελευταίων ημερών με έχουν πλημμυρίσει πάλι..

Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω κάθε πρωινό της τελευταίας εβδομάδας. Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011 ήταν η μέρα που θα άλλαζε για αρκετό καιρό τη ζωή μου, αν και δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμη. WTF? Αναρωτήθηκα.. Γιατί δεν μπορώ να σφυρίξω..; Ωχ κατάλαβα, αρπαξα κάποιο κρύωμα την Παρασκευή γι αυτό πονάει ετσι και η πλάτη μου από χθες.. Αλλά τι στο καλο με χτύπησε τόσο πολύ; Δεν έδωσα συνέχεια… Το ίδιο βράδυ όμως άρχισα να αγχώνομαι…Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα ότι τα χείλη μου δεν έκλειναν σωστα.. Χμ.. μάλλον την πάτησα με ψύξη.. Καλά να πάθω… Και όντως έπαθα. Μόνο που δεν ήταν τοσο αθώο όσο νόμιζα. Το πρωινό της Δευτερας τα πράγματα είχαν χειροτερέψει.. Τα χείλη μου στην προσπάθεια τους να κινηθούν έκαναν άτσαλες, ασύμμετρες κινήσεις. Αλλά το χειρότερο ήρθε αργότερα. Όταν δεν μπορούσα να κλείσω ούτε το δεξί μου μάτι. Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό, σκεφτόμουν. Τι θα κάνω τώρα; Πως θα πάω έτσι στη δουλειά; Δυσκολευόμουν ακόμα και να φάω.. Για νερό ούτε λόγος. Επινα λίγο και έσταζε απ τα πλάγια.. τραγικό. Επίσης είχε αρχίσει να πονάει το αυτί μου και είχα ευαισθησία σε κάθε δυνατό ήχο. Επεσα για υπνο ανυπομονώντας να ξημερώσει για να πάω στο γιατρό. Εν τω μεταξύ είχα ψάξει λίγο στο μεγάλο γιατρό του Google και είχα καταλήξει στο εξής πόρισμα: Bell’s Palsy. Δε μου άρεσαν αυτά που διάβαζα όποτε και προτίμησα να πω απλως “μπααα, μια απλή ψύξη θα είναι αποκλείεται να έπαθα τέτοια ζημιά”. Χα.. τι χαζή που ήμουν!

Η Τρίτη που πέρασε υπάρχει θολά και μπερδεμένα στο μυαλό μου.. Η οικογενειακή γιατρός μόλις με είδε το μόνο που μου είπε ήταν «φύγε όπως είσαι και πήγαινε κατευθείαν στο νοσοκομείο». Και μετά στο ταξί για το Αιγινίτιο.. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος.. ήθελα να σπάσω τα μούτρα του ταρίφα που δεν έβαζε γλώσσα μέσα του κι έλεγε για μαύρους, Αλβανούς και Πακιστανούς που δίνουν κώλο.. Αλλά δεν είχα το κουράγιο ούτε να του πω να σκάσει. Τι τον νοιάζουν κ αυτόν τα δικά μου προβλήματα άλλωστε.. Πιθανότα το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να τελειώσει η βάρδια του και να πάει σπίτι, να φάει και να πηδήξει τη γυναίκα του. Η τη γκόμενα. Whatever. Δίπλα μου στο νοσοκομείο ήταν μια κοπέλα που όλο έκανε εμετό. Πίσω μου ένας μαύρος με χειροπέδες που φώναζε και ένας ειδικός φρουρός που του έλεγε να κάτσει ήσυχα. Στο δικό μου μυαλό όμως ακούγονταν μόνο καμπάνες.. Ο νευρολόγος –ειδικευόμενος- που με εξέτασε ήταν μες στην τρελή χαρά.. Αφού με είδε για 5 λεπτά μου είπε χαμογελαστός «Πάρεση προσωπικού νεύρου έχεις!». Μπράβο γιατρέ είσαι περήφανος για τη διάγνωση σου τώρα ε; Πιθανότατα είμαι το πρώτο τέτοιο περιστατικό που εξετάζεις γι αυτό είσαι μες στα χαμόγελα.. Μου έγραψε κορτιζόνη και μου είπε να κάνω υπομονή γιατί θα αργήσει να περάσει. Α! και μια μαγνητική για να σιγουρευτούμε ότι δεν είναι κατι άλλο. Ευχαριστώ πολύ μας υποχρέωσες.. Στο δρόμο του γυρισμού δε σκεφτόμουν τίποτα. Είχα παγώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πίσω στη γιατρό, η οποία μου συμπλήρωσε στα φάρμακα κολλύριο για τα μάτια, βιταμίνες και χάπια σε περίπτωση που προσβλήθηκα από ιό. Αμέσως μετά την ένεση της κορτιζόνης και μόλις γύρισα σπίτι άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Με έπιασε πανικός και τρόμος, ανακατευόμουν, ζαλιζόμουν και με έλουζε κρύος ιδρώτας. Χριστέ μου, θα μείνω έτσι για πάντα.. Δε θα ξανα χαμογελάσω ποτέ.. Δε θα ξαναφιλήσω, δε θα μπορέσω να ξαναφάω σαν άνθρωπος, έχω όγκο που μου πιέζει τα νεύρα, θα μείνω παράλυτη, θα τυφλωθώ, θα κουφαθώ και άλλα τέτοια ωραία! Δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα, έκλαιγα, έτρεμα και ό,τι κι αν μου έλεγαν οι δικοί μου δε βοηθούσε. Κοιμήθηκα ελάχιστα, ελπίζοντας η κορτιζόνη να ενεργήσει και το πρωί να είμαι καλύτερα.

Χα και πάλι όμως! Την Τετάρτη ξύπνησα σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Η δεξιά μου πλευρά είχε παραλύσει πλήρως από το μέτωπο ως το σαγόνι, δεν είχα κανέναν έλεγχο των νεύρων και καμία αντίδραση στο πρόσωπο μου. Το μόνο ενθαρρυντικό ήταν πως το μάτι μου έκλεινε ελάχιστα καλύτερα. Έστω, σκέφτηκα, ας αποφύγουμε τα χειρότερα τουλάχιστον. Η ψυχραιμία μου και η διάθεση μου για οτιδήποτε φυσικά είχαν εξαφανιστεί. Δεν ήθελα (και δεν μπορούσα άλλωστε) να μιλήσω σε κανέναν, δεν ήθελα να με δει κανείς και ό,τι έτρωγα ήταν αναγκαστικά και μόνο για να πάρω τα φάρμακα. Τα περισσότερα από τα κοντινά μου πρόσωπα δε με άφησαν μόνη.. Επικοινωνούσαν συνεχώς και μου έδιναν κουράγιο, μου έλεγαν να μη φοβάμαι, πως είναι κάτι παροδικό και θα συνέλθω γρήγορα, πώς είναι δίπλα μου και μ’αγαπάνε όπως κι αν είμαι. Δεν μπορώ να πω πως τους άκουγα ιδιαίτερα, μάλλον τους απέφευγα και τους απομάκρυνα περισσότερο. Ενιωθα (και νιώθω) άσχημη, φοβόμουν πως όποιος με δει θα γελάσει, σκεφτόμουν ότι το αγόρι μου θα με παρατήσει και δε θα με θέλει έτσι.. μισή.. να μην μπορώ ούτε να τον φιλήσω, ούτε καν να του μιλήσω καθαρά. Πώς θα με κυκλοφορήσει έξω σε αυτή την κατάσταση; Θα γελάνε όλοι μαζί μου.. Αυτά σκεφτόμουν κι έτσι πέρασα τη μέρα κλεισμένη στο δωμάτιο μου.. μιζεριάζοντας και κλαίγοντας. Από τη μια αναρωτιόμουν γιατί να συνέβη αυτό σε μένα, ποιος με καταράστηκε, μου έκανε βουντού και τέτοια, κι από την άλλη αν εγώ έκανα κάτι κακό και τώρα απλώς τιμωρούμαι από το Θεό για τις πράξεις μου. Η παράνοια συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ, όπου είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι φίλοι μου θα με κάνουν πέρα, το αγόρι μου θα με χωρίσει και θα πάει με κάποια πιο όμορφη και φυσικά ποτέ κανείς δε θα με προσλάβει στη δουλειά του. Έτσι λοιπόν θα έμενα, μόνη για πάντα ή ίσως μέχρι να μου περάσει όλο αυτό, απομονωμένη, κλεισμένη στο σπίτι, να αυτοτιμωρούμαι για το κακό που με βρήκε στα 26 μου χρόνια.

Κάπου εκεί όμως, αργά το βράδυ.. μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ίσως κάτι μαγικό συνέβη, ίσως κάποιος ήρθε στο όνειρό μου και μου μίλησε, και με συνέφερε από το παραλήρημα μου και με βοήθησε να δω τα πράγματα πιο καθαρά και πιο αισιόδοξα και μου θύμισε πως η μισή πλευρά του προσώπου μου ακόμα χαμογελάει και δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.. Ετσι ξύπνησα σήμερα, τρέμοντας μεν από την ατονία, με λίγο καλύτερη διάθεση όμως και αποφάσισα να αποδεχτώ αυτό που μου συμβαίνει μιας και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω, και να του δώσω το χρόνο του να θεραπευτεί. Ακόμα φοβάμαι, ακόμα νιώθω άσχημη, ακόμα νομίζω ότι δε θα μου περάσει ποτέ και θα μείνω για πάντα μισή, όμως σήμερα είδα πως δεν είμαι μόνη. Το έχουν περάσει κι άλλοι και, στην πλειοψηφία τους, το ξεπέρασαν. Όπως μου είπε και ο φύλακας άγγελός μου στο όνειρό μου, δεν πρέπει να αφήσω αυτό που μου συνέβη να σταματήσει και να επηρεάσει τη ζωή μου. Πρέπει απλά να προσαρμοστώ και να το προσαρμόσω στα νέα δεδομένα για όσο καιρό χρειαστεί. Κάθε μέρα θα ελπίζω να ξυπνάω και να βλέπω μια μικρή βελτίωση. Και όποτε τη βλέπω θα παίρνω κουράγιο για την επόμενη μέρα. Είτε το ξεπεράσω γρήγορα είτε όχι ξέρω πως θα αφήσει τα σημάδια του πάνω μου. Θα με καθορίσει. Ας είναι.. I’m ready.