Πρωινό Σαββάτου. Σκέτος καφές. Ούτε ζάχαρη ούτε γάλα.. Πίκρα! Γι αυτο σήμερα αποφάσισα να δοκιμάσω Ελληνικό (ή για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους, Τούρκικο), μήπως έχει καλύτερη τύχη. Το πώς θα τον ρουφήξω είναι ένα άλλο θέμα που θα το σκεφτώ όταν έρθει η ώρα. Ουφ!

Η πρώτη εβδομάδα με Bell’s Palsy φτάνει σιγά σιγα στο τέλος της και τα πράγματα δεν μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Η χθεσινή πρωινή επίσκεψη στην παθολόγο μου έκανε την καρδιά περιβόλι. Ενώ περίμενα να μου πει κάτι ενθαρρυντικό μιας και το προηγούμενο βράδυ ένιωθα συνεχώς τσιμπήματα στο πρόσωπο, μόλις με είδε μου είπε ότι δε βλέπει καμία βελτίωση και να πάω επειγόντως σε νευρολόγο. Συνέχισε να μου φτιάχνει τη μέρα λέγοντας ότι είμαι νέα ακόμα και είναι κρίμα να μου αφήσει κουσούρι κι έτσι έφυγα από το ιατρείο της απογοητευμένη για μία ακόμα φορά. Το να βρεις νευρολόγους στο ΙΚΑ είναι κάτι σαν τις σημερινές συντάξεις.. Είδος προς εξαφάνιση! Έτσι πήγα σε ιδιώτη, έναν τύπο που μέχρι και τις καρέκλες του γραφείου του πρέπει να είχε ψεκάσει με κολώνια, τόσο πολύ που μου έφερνε ζαλάδα. Τουλάχιστον με αυτόν τα πήγαμε καλύτερα! Πιο ήρεμος και ψύχραιμος, κατάφερε κάπως να ηρεμήσει κι εμένα. Μου είπε να μην ανησυχώ, πως υπάρχουν και πιο βαριές περιπτώσεις και εγώ σε κανένα μήνα θα είμαι ΟΚ. Αυτό αν θέλω το πιστεύω γιατρέ, του είπα, και πριν προλάβω να τελειώσω μου απαντάει «Σταμαααααατα μωρέ! Θα γίνεις μια χαρά, το 85% των περιπτώσεων το ξεπερνάει πλήρως. Θα δεις βελτιώση μέσα σε 10 μέρες και μετα σταδιακά θα φτιάχνει και κάτι ακόμα. Στο μεταξύ κοίτα να ξεπεράσεις όλο αυτό το ψυχολογικό που σε καταβάλει, βγες έξω, δες κόσμο και μη ντρέπεσαι να σε κοιταξουν» Sure, γι αυτό να είσαι σίγουρος! Μπουζούκια απόψε! Έφυγα με νέα συνταγή για κορτιζόνη και όλα τα υπόλοιπα φάρμακα για τον επόμενο μήνα.

Στο σπίτι τα πράγματα παραμένουν ίδια, τα έντονα φώτα με ενοχλούν, μετά από λίγη ώρα μπροστά στον υπολογιστή αρχίζω να ζαλίζομαι, πιθανώς επειδη στεγνώνουν τα μάτια, τρώω ελάχιστα όποτε πρέπει να πάρω τα φάρμακα και το στομάχι μου είναι διαρκώς σε μια ανήσυχη κατάσταση. Ο βραδινός ύπνος επίσης δεν είναι καλός. Χθες βράδυ ονειρευόμουν ότι έτρεχα να ξεφύγω από αλυσοδεμένα στο πάτωμα τέρατα (or something like that) ώσπου στο τέλος ένα από αυτά με έπιασε απ τα πόδια, με έριξε κάτω και με κατασπάραξε! Μετά από αυτό είδα ότι έκρυβα ένα πτώμα στο σπίτι μου, το οποίο τελικά έχωσα σε μια σακούλα σκουπιδιών και του έβαλα φωτιά! Νομίζω πως αφού τελειώσω με το bell’s palsy θα χρειαστώ μια επίσκεψη σε ψυχολόγο!

Μου λείπει να μπορώ να σφυρίζω στα σκυλιά μου, να δω κάτι και να χαμογελάσω χωρίς να νιώθω σαν τη Charlize Theron στο Μonster, να πλένω τα δόντια μου και να μπορώ να φτύνω το νερό κανονικά κι όχι σαν χαλασμένη βρύση. Να φιλάω, να δαγκώνω, να παίζω με τα μάτια και το βλέμα μου.. Κάθε τόσο συνειδητοποιώ και κάτι καινούριο που ως τώρα είχα ως δεδομένο ότι μπορώ να κάνω οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω. Ναι, τίποτα δεν μπορούμε να έχουμε δεδομένο. Μέσα σε δευτερόλεπτα είναι πιθανό να χάσουμε τα πάντα. Αυτή η αρρώστια εκτός από πρόβλημα στο στομάχι θα μου αφήσει και εμπειρίες που δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ. Άλλωστε, θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα. Να έχω μόνιμη αναπηρία (ναι αυτό δεν το ξέρω ακόμα αλλά θέλω να πιστεύω ότι δε θα συμβεί), να έχω κάποια σοβαρή αρρώστια που θα με αναγκάσει να παίρνω φάρμακα σε όλη μου τη ζωή. Ακόμα χειρότερα, να πάθει κάτι εξίσου άσχημο κάποιος από την οικογένεια μου.. Όχι, όχι, είμαι πολύ τυχερή που έπαθα ΜΟΝΟ αυτό. Ήδη βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Εκτιμώ περισσότερο τις μικρές καθημερινές χαρές, που σε άλλη περίπτωση μπορεί να μου προκαλούσαν βαρεμάρα, πλήξη, νεύρα. Ανυπομονώ να γίνω όπως πριν για να μπορέσω να χαρώ όλα αυτά που μου στερήθηκαν απότομα. Επίσης το πρώτο που θα κάνω μόλις αποκατασταθεί το πρόσωπο μου, θα τραβήξω μία από αυτές τις φωτό που ως τώρα κορόιδευα, με τα κοριτσάκια που φωτογραφίζονται όλα με σουφρωμένα χείλη σαν ψάρια και θα την ποστάρω στο facebook! Ναι ναι, θέλω να νιώσω κι εγώ ψάρι! Fish is good, we love fish..