ΕΒΔΟΜΑΔΑ 1^Η

Εφιάλτης. Εκεί νιώθω ότι βρίσκομαι, σε ένα εφιαλτικό όνειρο και νομίζω ότι σύντομα θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν. Και μετά ξυπνάω. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως πριν. Πετάγομαι όρθια και κοιτάζομαι στον καθρέφτη περιμένοντας αγωνιωδώς να δω κάποια αλλαγή, βλέπω όμως το ίδιο, ξένο πρόσωπο. Αγέλαστο, μαρμαρωμένο, αδύναμο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση. Απογοητεύομαι.. Πέφτω πάλι στο κρεβάτι και προσπαθώ να πνίξω τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια μου. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά μάταια. Οι γνώριμες σκέψεις των τελευταίων ημερών με έχουν πλημμυρίσει πάλι..

Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω κάθε πρωινό της τελευταίας εβδομάδας. Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011 ήταν η μέρα που θα άλλαζε για αρκετό καιρό τη ζωή μου, αν και δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμη. WTF? Αναρωτήθηκα.. Γιατί δεν μπορώ να σφυρίξω..; Ωχ κατάλαβα, αρπαξα κάποιο κρύωμα την Παρασκευή γι αυτό πονάει ετσι και η πλάτη μου από χθες.. Αλλά τι στο καλο με χτύπησε τόσο πολύ; Δεν έδωσα συνέχεια… Το ίδιο βράδυ όμως άρχισα να αγχώνομαι…Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα ότι τα χείλη μου δεν έκλειναν σωστα.. Χμ.. μάλλον την πάτησα με ψύξη.. Καλά να πάθω… Και όντως έπαθα. Μόνο που δεν ήταν τοσο αθώο όσο νόμιζα. Το πρωινό της Δευτερας τα πράγματα είχαν χειροτερέψει.. Τα χείλη μου στην προσπάθεια τους να κινηθούν έκαναν άτσαλες, ασύμμετρες κινήσεις. Αλλά το χειρότερο ήρθε αργότερα. Όταν δεν μπορούσα να κλείσω ούτε το δεξί μου μάτι. Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό, σκεφτόμουν. Τι θα κάνω τώρα; Πως θα πάω έτσι στη δουλειά; Δυσκολευόμουν ακόμα και να φάω.. Για νερό ούτε λόγος. Επινα λίγο και έσταζε απ τα πλάγια.. τραγικό. Επίσης είχε αρχίσει να πονάει το αυτί μου και είχα ευαισθησία σε κάθε δυνατό ήχο. Επεσα για υπνο ανυπομονώντας να ξημερώσει για να πάω στο γιατρό. Εν τω μεταξύ είχα ψάξει λίγο στο μεγάλο γιατρό του Google και είχα καταλήξει στο εξής πόρισμα: Bell’s Palsy. Δε μου άρεσαν αυτά που διάβαζα όποτε και προτίμησα να πω απλως “μπααα, μια απλή ψύξη θα είναι αποκλείεται να έπαθα τέτοια ζημιά”. Χα.. τι χαζή που ήμουν!

Η Τρίτη που πέρασε υπάρχει θολά και μπερδεμένα στο μυαλό μου.. Η οικογενειακή γιατρός μόλις με είδε το μόνο που μου είπε ήταν «φύγε όπως είσαι και πήγαινε κατευθείαν στο νοσοκομείο». Και μετά στο ταξί για το Αιγινίτιο.. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος.. ήθελα να σπάσω τα μούτρα του ταρίφα που δεν έβαζε γλώσσα μέσα του κι έλεγε για μαύρους, Αλβανούς και Πακιστανούς που δίνουν κώλο.. Αλλά δεν είχα το κουράγιο ούτε να του πω να σκάσει. Τι τον νοιάζουν κ αυτόν τα δικά μου προβλήματα άλλωστε.. Πιθανότα το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να τελειώσει η βάρδια του και να πάει σπίτι, να φάει και να πηδήξει τη γυναίκα του. Η τη γκόμενα. Whatever. Δίπλα μου στο νοσοκομείο ήταν μια κοπέλα που όλο έκανε εμετό. Πίσω μου ένας μαύρος με χειροπέδες που φώναζε και ένας ειδικός φρουρός που του έλεγε να κάτσει ήσυχα. Στο δικό μου μυαλό όμως ακούγονταν μόνο καμπάνες.. Ο νευρολόγος –ειδικευόμενος- που με εξέτασε ήταν μες στην τρελή χαρά.. Αφού με είδε για 5 λεπτά μου είπε χαμογελαστός «Πάρεση προσωπικού νεύρου έχεις!». Μπράβο γιατρέ είσαι περήφανος για τη διάγνωση σου τώρα ε; Πιθανότατα είμαι το πρώτο τέτοιο περιστατικό που εξετάζεις γι αυτό είσαι μες στα χαμόγελα.. Μου έγραψε κορτιζόνη και μου είπε να κάνω υπομονή γιατί θα αργήσει να περάσει. Α! και μια μαγνητική για να σιγουρευτούμε ότι δεν είναι κατι άλλο. Ευχαριστώ πολύ μας υποχρέωσες.. Στο δρόμο του γυρισμού δε σκεφτόμουν τίποτα. Είχα παγώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πίσω στη γιατρό, η οποία μου συμπλήρωσε στα φάρμακα κολλύριο για τα μάτια, βιταμίνες και χάπια σε περίπτωση που προσβλήθηκα από ιό. Αμέσως μετά την ένεση της κορτιζόνης και μόλις γύρισα σπίτι άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Με έπιασε πανικός και τρόμος, ανακατευόμουν, ζαλιζόμουν και με έλουζε κρύος ιδρώτας. Χριστέ μου, θα μείνω έτσι για πάντα.. Δε θα ξανα χαμογελάσω ποτέ.. Δε θα ξαναφιλήσω, δε θα μπορέσω να ξαναφάω σαν άνθρωπος, έχω όγκο που μου πιέζει τα νεύρα, θα μείνω παράλυτη, θα τυφλωθώ, θα κουφαθώ και άλλα τέτοια ωραία! Δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα, έκλαιγα, έτρεμα και ό,τι κι αν μου έλεγαν οι δικοί μου δε βοηθούσε. Κοιμήθηκα ελάχιστα, ελπίζοντας η κορτιζόνη να ενεργήσει και το πρωί να είμαι καλύτερα.

Χα και πάλι όμως! Την Τετάρτη ξύπνησα σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Η δεξιά μου πλευρά είχε παραλύσει πλήρως από το μέτωπο ως το σαγόνι, δεν είχα κανέναν έλεγχο των νεύρων και καμία αντίδραση στο πρόσωπο μου. Το μόνο ενθαρρυντικό ήταν πως το μάτι μου έκλεινε ελάχιστα καλύτερα. Έστω, σκέφτηκα, ας αποφύγουμε τα χειρότερα τουλάχιστον. Η ψυχραιμία μου και η διάθεση μου για οτιδήποτε φυσικά είχαν εξαφανιστεί. Δεν ήθελα (και δεν μπορούσα άλλωστε) να μιλήσω σε κανέναν, δεν ήθελα να με δει κανείς και ό,τι έτρωγα ήταν αναγκαστικά και μόνο για να πάρω τα φάρμακα. Τα περισσότερα από τα κοντινά μου πρόσωπα δε με άφησαν μόνη.. Επικοινωνούσαν συνεχώς και μου έδιναν κουράγιο, μου έλεγαν να μη φοβάμαι, πως είναι κάτι παροδικό και θα συνέλθω γρήγορα, πώς είναι δίπλα μου και μ’αγαπάνε όπως κι αν είμαι. Δεν μπορώ να πω πως τους άκουγα ιδιαίτερα, μάλλον τους απέφευγα και τους απομάκρυνα περισσότερο. Ενιωθα (και νιώθω) άσχημη, φοβόμουν πως όποιος με δει θα γελάσει, σκεφτόμουν ότι το αγόρι μου θα με παρατήσει και δε θα με θέλει έτσι.. μισή.. να μην μπορώ ούτε να τον φιλήσω, ούτε καν να του μιλήσω καθαρά. Πώς θα με κυκλοφορήσει έξω σε αυτή την κατάσταση; Θα γελάνε όλοι μαζί μου.. Αυτά σκεφτόμουν κι έτσι πέρασα τη μέρα κλεισμένη στο δωμάτιο μου.. μιζεριάζοντας και κλαίγοντας. Από τη μια αναρωτιόμουν γιατί να συνέβη αυτό σε μένα, ποιος με καταράστηκε, μου έκανε βουντού και τέτοια, κι από την άλλη αν εγώ έκανα κάτι κακό και τώρα απλώς τιμωρούμαι από το Θεό για τις πράξεις μου. Η παράνοια συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ, όπου είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι φίλοι μου θα με κάνουν πέρα, το αγόρι μου θα με χωρίσει και θα πάει με κάποια πιο όμορφη και φυσικά ποτέ κανείς δε θα με προσλάβει στη δουλειά του. Έτσι λοιπόν θα έμενα, μόνη για πάντα ή ίσως μέχρι να μου περάσει όλο αυτό, απομονωμένη, κλεισμένη στο σπίτι, να αυτοτιμωρούμαι για το κακό που με βρήκε στα 26 μου χρόνια.

Κάπου εκεί όμως, αργά το βράδυ.. μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ίσως κάτι μαγικό συνέβη, ίσως κάποιος ήρθε στο όνειρό μου και μου μίλησε, και με συνέφερε από το παραλήρημα μου και με βοήθησε να δω τα πράγματα πιο καθαρά και πιο αισιόδοξα και μου θύμισε πως η μισή πλευρά του προσώπου μου ακόμα χαμογελάει και δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.. Ετσι ξύπνησα σήμερα, τρέμοντας μεν από την ατονία, με λίγο καλύτερη διάθεση όμως και αποφάσισα να αποδεχτώ αυτό που μου συμβαίνει μιας και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω, και να του δώσω το χρόνο του να θεραπευτεί. Ακόμα φοβάμαι, ακόμα νιώθω άσχημη, ακόμα νομίζω ότι δε θα μου περάσει ποτέ και θα μείνω για πάντα μισή, όμως σήμερα είδα πως δεν είμαι μόνη. Το έχουν περάσει κι άλλοι και, στην πλειοψηφία τους, το ξεπέρασαν. Όπως μου είπε και ο φύλακας άγγελός μου στο όνειρό μου, δεν πρέπει να αφήσω αυτό που μου συνέβη να σταματήσει και να επηρεάσει τη ζωή μου. Πρέπει απλά να προσαρμοστώ και να το προσαρμόσω στα νέα δεδομένα για όσο καιρό χρειαστεί. Κάθε μέρα θα ελπίζω να ξυπνάω και να βλέπω μια μικρή βελτίωση. Και όποτε τη βλέπω θα παίρνω κουράγιο για την επόμενη μέρα. Είτε το ξεπεράσω γρήγορα είτε όχι ξέρω πως θα αφήσει τα σημάδια του πάνω μου. Θα με καθορίσει. Ας είναι.. I’m ready.